De ‘harmonisatie’ die Stichting Film in Friesland vorig jaar doorvoerde was volgens directeur Hester Terpstra hard nodig. “In tien jaar tijd waren mensen gekomen en gegaan. De laatste die is binnengekomen, heeft het beste onderhandeld en kreeg meer betaald voor hetzelfde werk terwijl hij minder ervaring heeft. Dat is scheefgroei waardoor mensen zouden kunnen verzuren – en dat wil je niet. Niet dat erover geklaagd werd. Onze medewerkers zijn onderling heel open en weten van elkaar precies wat ze verdienen. Ze gunden het degene met een hoger salaris omdat hij het door persoonlijke omstandigheden nodig had. Maar ik vind die solidariteit op basis van compassie lastig. Het is niet zakelijk.”
Daarom hield Terpstra het loongebouw tegen het licht en schaalde ze sommige functies hoger in om de zaak enigszins recht te trekken. Komend jaar wordt de omschrijving van functies aangescherpt. “Iedereen weet dan welke loonontwikkeling hij of zij kan verwachten, men een minimaal startpunt en een maximum bereik”, stelt de directeur, die ook de mogelijkheid onderzoekt om over te stappen naar een andere cao. “Wij volgen nu onder de Cao Sociaal Werk, wat gezien onze activiteiten wellicht wat exotisch is." Maar daar is in het verleden voor gekozen na een vergelijking van verschillende cao’s. Die voor bioscopen werd als te sober gezien en men wilde een zo royaal mogelijke regeling voor medewerkers. Als aanvulling op de Cao Sociaal Werk betaalt de stichting ook nog het medewerkersdeel van de pensioenpremie.”
De cao geldt voor de medewerkers van Filmhuis Slieker en het Fries Film Archief. Het Noordelijk Film Festival, de derde poot van de stichting, drijft op zzp’ers. “Maar het zevenkoppige kernteam, waar ook de artistiek en zakelijk directeur deel van uitmaken, is structureel aan ons verbonden en we zouden ze graag een vast dienstverband bieden. We zijn er alleen nog niet uit of dat dan ook moet via de Cao Sociaal Werk of de Cao Festivals.”
“Tijdens het festival zijn er zo’n vijftig zzp’ers actief, die zorgen voor de opbouw, apparatuur en het runnen van de locaties. Hen betalen we een dagtarief of een van tevoren vastgestelde lumpsum. Wat de zzp’ers zelf vragen is daarbij leidend, maar we checken wel in ons netwerk van internationale filmfestivals of het marktconform is en wat natuurlijk nog past binnen de begroting.”
Overuren vindt Terpstra een lastig onderwerp. “In hun enthousiasme schatten freelancers hun uren weleens te laag in maar die overtijd is niet begroot. Wij voorzagen het bij onze vorige festivaleditie waarbij we ambitieus hebben opgeschaald van vijf naar acht locaties. Toen hebben we niet de reacties afgewacht, maar zijn we zelf direct na het festival het gesprek aangegaan: hoe kunnen we toch een deel van de overuren compenseren? Daar was iedereen heel blij mee.”
Voor hand- en spandiensten leunt zowel het festival als het filmhuis sterk op vrijwilligers: respectievelijk 220 voor een korte periode en 110 op meer structurele basis. “Zij worden beloond in natura: gratis naar de film, etentjes en andere activiteiten”, vertelt Terpstra, die erkent dat sommige vrijwilligers functies vervullen die misschien betaald zouden moeten zijn, zoals operateur of coördinator vrijwilligers.
“We hebben het vorig jaar nog besproken maar kwamen tot de conclusie dat er geen sprake is van verdringing op de lokale arbeidsmarkt. En als bestrijding van eenzaamheid of onderdeel van een reïntegratietraject is de maatschappelijke impact van dit vrijwilligerswerk groot.”